خوش آمدید
![]()
|
بوستان سعدی یا سعدینامه نخستین اثر سعدی است که کار سرودن آن در سال ۶۵۵ هجری قمری پایان یافته است. سعدی این اثر را در زمانی که در سفر بوده است، سروده و هنگام بازگشت به شیراز آن را بر دوستانش عرضه داشته است. این اثر در قالب مثنوی و در بحر متقارب سروده شده است، و از نظر قالب و وزن شعری حماسی است هر چند که از نظر محتوا به اخلاق و تربیت و سیاست و اجتماعیات پرداخته است.
بوستان سعدی به ده باب تقسیم شده است:
این کتاب حدود چهارهزار بیت دارد، و سعدی آن را به نام اتابک ابوبکر بن سعد زنگی کرده است.
نمونهٔ اشعار بوستان سعدی
شبی یاد دارم که چشمم نخفت |
شنیدم که پروانه با شمع گفت: |
|
که من عاشقم گر بسوزم رواست |
تو را گریه و سوگواری چراست؟ |
|
بگفت ای هوادار مسکین من |
برفت انگبین یار شیرین من |
|
چو شیرینی از من به در میرود |
چو فرهادم آتش به سر میرود |
|
همیگفت و هر لحظه سیلاب درد |
فرو میدویدش به رخسار زرد |
|
کهای مدعی! عشق کار تو نیست |
که نه صبر داری، نه یارای ایست |
|
تو بگریزی از پیش یک شعله خام |
من استادهام تا بسوزم تمام |
|
تو را آتش عشق گر پر بسوخت |
مرا بین که از پای تا سر بسوخت |